روزی
رسول خدا(ص) در اتاق ام السلمه نشسته بود که ناگاه کسی اجازه ورود خواست.
حضرت پیشاپیش فرمودند: ابلیس(شیطان) است به او اجازه دهید. شیطان داخل شد و
سلام کرد و عرض کرد: ای رسول خدا من به خودی خود به خدمت شما نیامدم بلکه
دو فرشته ازجانب پروردگار مرا گرفتند تا به نزد شما آیم وهر چه را که از من
می پرسید آن را به راستی جواب دهم وگرنه مرا به آتش عذاب خواهند کرد.
حضرت فرمودند: اول می پرسم چرا به حضرت آدم سجده نکردی؟ شیطان گفت: بخاطر حسد بود.
حضرت فرمودند: در دنیا چه کسی را دشمن خود می دانی؟ شیطان گفت: شما را.
حضرت فرمودند: به چه دلیلی؟ شیطان گفت: به جهت اینکه در دنیا امت ها را به اسلام دعوت کرده و به هدایت می رسانی و در قیامت آنها را شفاعت می کنی.
حضرت فرمودند: دیگر چه کسی را دشمن داری؟
شیطان گفت: کسی که از خدا فرمانبرداری کند و بسیار توبه کند و در نماز
سستی و کاهلی ننماید و از بیم حق تعالی هراسان باشدو به پدر و مادر خود
احسان و نیکی کند و دیگر به عالمی که علم او با عمل همراه است و کسی که
پیوسته به عمل خیر مشغول باشد.
حضرت رسول(ص) فرمودند: در حق وصی و نائب من حضرت علی بن ابیطالب (ع) چه می گویی؟
شیطان گفت: حاشا که هرگز بر او دست یافته باشم و به این راضی هستم که مرا
به حال خود وا گذارد چرا که من تاب دیدن رخسار مبارک آن حضرت را ندارم.
حضرت فرمودند: دوستانت کیانند؟ شیطان گفت: کاهل نمازان و سخن چینان و غیبت کنندگانک
پیامبر(ع) فرمودند: رفیقانت چه کسانی هستند؟ شیطان گفت: خورندگان شراب. حضرت فرمودند: هم صحبتان تو کیانند؟ عرض کرد: دروغگویان.
حضرت فرمودند: دامادان تو کیانند؟ عرض کرد: زنا کاران.
حضرت فرمودند: وکیلان تو کیستند؟ عرض کرد کم فروشان.
حضرت فرمودند: خزانه دارانت کیانند؟ گفت: آنان که زکات مال خود را نمی دهند.
حضرت فرمودند: شادی و نشاط تو از چیست؟ گفت: از آنانکه قسم دروغ می خورند.
حضرت فرمودند: دردت را چه کسی درمان می کند؟ گفت: کسانی که به دروغ گواهی می دهند.
حضرت فرمودند: روی تو را چه کسی سیاه می کند؟ عرض کرد: توبه کنندگان.
حضرت فرمودندچشمت از چه چیزی کور می شود؟ گفت: از صدقه پنهانی دادن. حضرت فرمودند: گوشت از چه چیزی کر می شود؟ گفت: از کسانی که ذکر خدا می گویند.
حضرت رسول(ص) فرمودند: خانه تو کجاست؟ گفت در حمام ها.
حضرت پرسیدند: مسجد تو کجاست؟ گفت: بازارها.
حضرت فرمودند: با چه کسی غذا می خوری؟ گفت: با کسی که بدون ذکر نام خدا دست به سوی غذا دراز کند.
حضرت پرسیدند: در نزد تو چه کسی عزیزتر است؟ گفت: آن کسی که اهل بیت تو را خوار کند و معصیت بسیار کند.
حضرت فرمودند: مؤذنانت کدامند؟ گفت مطربان و دف زنان.
حضرت فرمودند: شکار تو از چه چیزی است؟ از آن جماعت که به روی زنان مردم نگاه کنند.
حضرت فرمودند: عنایت و شفقت چه کسی بیشتر است؟ جواب داد: ساحران و جادوگران.
حضرت فرمودند: دام تو از چیست؟ گفت از موی زنان که هر تار مویشان حلقه دامی است برای هر مردی.
حضرت فرمودند: مردم را از چه نگاه می داری؟ شیطان گفت: مرا به تعداد هر یک از مردم فرزندی است که برآنان مسلط کرده ام تا وسوسه کنند مگر آنکس که همیشه
در خدمت صالحان و عالمان باشد و پیوسته در عبادت خداوند باشد چنین است که
بر او دست نمی یابم اما آنکس که در نماز خود با حالت خضوع و خشوع (تواضع و
فروتنی و ترس از خدا) باشد او را به فکر های دنیایی می اندازم تا از نماز
خود بهره نبرد و دچار سهو و اشتباه گردد.
جضرت رسول اکرم فرمودند: از چه کسی راضی هستی؟ گفت از دست زنان همچنان که من از اینان راضیم خدا از ایشان راضی مباد.
حضرت فرمودند: آیا از زنان کسی ریافت می شود که تو بر او چیره نشوی؟
عرض کرد: چهار زن هستند که مرا بر آنان چیرگی نیست اول : مریم مادر حضرت
عیسی(ع). دوم : آسیه زن فرعون. سوم : حرم تو خدیجه کبری. چهارم : دخترت
فاطمه زهرا(س).
حضرت رسول اکرم(ص) فرمودند: از گناهان کدام بدتر است؟
شیطان گفت: کبر و حسد بخل و کینه که این چهار چیز آفتند. ای رسول خدا از
کبر بود که من بر آدم سجده نکردم و طوق لعنت بر گردنم افتاد و عبادات شش
هزار ساله ام را ضایع و تباه کرد و حرص بود که آدم را به خوردن گندم وا
داشت و از روی حسد بودکه قابیل برادر خود هابیل را کشت و از بخل بودکه
قارون نابود گشت.
حضرت فرمودند: خوراک این همه از لشکریانت از کجا فراهم می شود؟
شیطان گفت: از کم سنجیدن. وقتی کسی یک درهم کمتر بسنجد لشکرم صد درهم از
مال او را بر می دارند. حضرت فرمودند: وای به حال اینان که هرگز هیچ چیز
ندارند. شیطان عرض کرد: ای رسول خدا اگر اینان نبودند لشکرم از گرسنگی می
مردندو اگر توبه در بین امت تو وجود نداشت برای من هیچ درد و غمی نبود زیرا
که در هنگام مرگ هم می توانستم گریبانشان را بگیرم و ایمانشان را از دست
بدهند اما اکنون با هزار رنج و مشقت آنان را به گناه وا می دارم و تا خبر
دار می شوم که توبه کرده اندرنج هایم تباه و ضایع می گردد.
حضرت فرمودند: آیا فرزندی داری؟ شیطان
گفت: آری سخن چینان نور چشم منند و ربا خواران راحت تن منند و ستمگران قوت
اعضا و جوارح منند ای رسول خدا من دشمنم با کسی که با صالحان و عالمان تو
بسیار همنشینی کند زیرا که من هر چه کوشش می کنم تا یکی را از شر تو دور
کنم باز اینان او را نصیحت می کنند و به راه حق هدایت می نمایند.
حضرت فرمودند: دیگر با کدام یک از پیامبران سخن گفتی؟
شیطان گفت: با حضرت ابراهیم در هنگامی که خواست فرزندش را ذبح کند. او مرا
شناخت و از خود دور کرد. دیگر با اسماعیل او نیز مرا با سنگ زدو از خود
دور نمود. دیگر اینکه برادران یوسف را وسوسه کردم تا سر انجام برادر خودشان
را در چاه انداختند. موسی را نیز مورد وسوسه قرار دادم تا سر انجام آن مرد
قبطی را کشت. یحیی را در حالت گرسنگی دیدم و نزد او غذا آوردم و او را
وسوسه کردم تا سیر خورد و معده اش سنگین گشت و تا روز هنگام خوابید اما در
صبح مرا شناخت و گفت: پس از این هرگز سیر نخواهم خورد. حضرت رسول اکرم(ص)
فرمودند: آیا هرگز بر من دست می یابی؟ شیطان عرض کرد: حاشا که هرگز بر تو
دست یافته باشم.
حضرت فرمودند: با من عهد کن که امت مرا فریب ندهی؟
شیطان عرض کرد: تو نیز با من عهد کن که مرا در روز قیامت شفاعت نمایی.
حضرت رسول اکرم(ص) در فکر فرو رفتند. در این حال جبرئیل بر حضرت نازل شد و
فرمود: ای رسول خدا آگاه باش و با او عهد نکن که خداوند سوگند یاد نموده که
او را در آتش بسوزاند . حضرت فرمودند: امتم را نصیحت کن. شیطان به امید شفاعت روی به اصحاب کرد و گفت: اگر راه رستگاری را می خواهید پس به نصیحت من گوش دهید و آن را فراموش نکنید:
اول
اینکه چون وقت نماز فرا رسد کار های خود را کنار گذاشته و مشغول عبادت
شوید وگرنه با وسوسه شما را به کاری شما را مشغول خواهم داشت که از نماز
محروم شوید.
دوم اینکه به زنان نا محرم نگاه نکنید و به سخنان آنان گوش ندهید زیرا شما را در گناه خواهم انداخت.
سوم آنکه وقتی تصمیم به انجام امر نیکی گرفتید زود آن را انجام دهید وگرنه من مانع خواهم شد
. چهارم آنکه سوگند دروغ نخوریدکه موجب فقر می شود.
پنجم اینکه صحبت صالحان و عالمان را از دست ندهید زیرا از بهترین طاعات است.
ششم اینکه مهمان را گرامی بداریدکه هدیه خداست و با او بی حرمتی نکنید.
هفتم اینکه اولاد رسول خدا را گرامی بدارید و حرمتشان را نشکنید که حجت خدا هستند.
-----------------------------------------
روایت خوانده شده توسط استاد انصاریان در شب ۲۱ ماه مبارک رمضان در حسینیه همدانیها
